Col de la Schlucht - Grand Ballon
 Friday 26 May 2017 		1140 kms
Distance (km) 30 kms
Distance (time) 7 hrs
Climb / Descent 0m / 0m
Hard / Soft surface 20% / 80%
Landscape
Weather 29° 2 Bft

Vandaag de langste etappe en we hebben nog geen idee hoe we dat gaan verteren. We hadden eigenlijk naar Le Markstein gewild vandaag, maar het enige hotel daar is reeds volgeboekt. Ook de auberge die iets noord van Le Markstein ligt is vol, en dus is onze enige optie om door te lopen naar het chalet-hotel aan de voet van de Grand Ballon.
We besluiten dan ook vroeg weg te gaan, nog voor 8 uur. Helaas betekent dat dat we niet kunnen ontbijten, want ontbijt is pas vanaf 8 uur. Bovendien kost betalen nog wat moeite want het mobiele systeem ligt eruit zodat we de kamer en het diner van gisteravond contant moeten betalen. Gelukkig hebben we dat bij ons, maar daarmee houden we 40 euro over voor de resterende 2 dagen. Hopelijk heeft het volgende hotel dit probleem niet...
Het is slechts 11 graden en eenmaal het hotel uit blijkt er een loeiende wind te staan. Frisjes, maar in de verwachting dat we het vanzelf warm krijgen zodra we moeten gaan klimmen besluiten we toch maar om de jassen in de rugzak te laten. We lopen linksom het hotel uit en links omhoog een stukje asfaltweg dat overgaat in een pad dat lekker rustig omhoog loopt. Een korte blik op de GPS leert ons .... dat we verkeerd zitten. Nog geen 200m onderweg en we zijn al verkeerd gelopen. Dat moet toch een nieuw record zijn. Terug richting de col dus, en dan zien we dat we omhoog hadden gemoeten richting de kapel. De wegwijzer staat echter nogal ver van het pad en hebben we dus over het hoofd gezien.
We klimmen door het bos met links het dal. En de wind komt ook van links - enerzijds is dat lekker want dan worden we tenminste niet richting de rand geblazan, maar anderzijds betekent dat ook wel dat de wind vrij spel heeft. Hoed en cap gaan in de rugzak, want die gaan wegwaaien. Als we bij Trois Fours het bos uitkomen valt het niet mee om op de been te blijven. Een groep klimmers haalt ons in om de Martinswand links van ons te beproeven. Of dat nou een goed idee is met deze wind wagen we te betwijfelen. Het pad naar de top van de Hohneck ligt gelukkig redelijk beschut achter de berg dus de klim omhoog is best te doen. Net onder de top besluiten we dat het geen slecht idee is om een snelle kop koffie en iets taartigs te scoren in de brasserie....ware het niet dat op de top aangekomen blijkt dat de brasserie pas over een uur open gaat. Bummer.
We laten hier de echte GR5 even voor wat het is aangezien we weinig trek hebben in de afdaling naar Mittlach. We gaan nu de variant volgen die bovenlangs blijft lopen. Daartoe schuifelen we naar beneden naar de Col de Wormspel, waar we via een grashelling meteen weer omhoog moeten. Maar daarna wordt het pad vlakker als we langs de Fontaine de la Duchesse lopen, de officiele bron van de Moezel. Hé, hier waren we vorig jaar met de auto! Geblesseerd en niet in staat om te wandelen hebben we toen maar wat dagtochtjes gemaakt, onder andere hierheen.
Iets verderop splitst het pad. Houden we links, iets klimmend, of rechts iets dalend? De GPS zegt rechts, en dus wordt het rechts. Foute keus: we komen nu bij de Auberge Breitzhousen uit, wat niet de bedoeling was. Zou die nou nog open zijn geweest voor een ontbijtje dan had de omweg nog nut gehad, maar helaas. En dus moeten we over het asfaltweggetje richting Kastelberg weer omhoog om op het hoogste punt weer de GR5 op te pikken.
Het blijft nu lekker vlak lopen langs de Refuge Rainkopf en onderlangs de top van de Rainkopf zelf. Het enige waar we nu wat gaar van worden is dat we al diverse keren aan de kant hebben moeten springen omdat er op dit erg smalle paadje zonodig mountainbikes moeten passeren. Volgens mij is dit toch &eeacute;cht een wandelroute en geen ATB-route. Na de Col du Rothenbach zijn we er klaar mee en besluiten we niet meer aan de kant te gaan. En natuurlijk dan krijg je dan een groep van 10 mountainbikers achter je aan. Maar gezegd is gezegd en we negeren ze volkomen. Eerst blijven ze nog achter ons, maar dan worden ze toch ongeduldig en beginnen ze te bellen en te roepen. We roepen terug dat ze op een wandelpad zitten en dus maar moeten wachten tot de gelegenheid zich voordoet om te passeren. Helaas voor hen blijkt dat verder weg dan gedacht en een enkelling probeer toch voorbij te komen terwijl ze ons wat lelijke dingen toeroepen. Net voor de Col du Neurod staan degenen die er voorbij zijn gegaan te wachten op de rest terwijl ze ons cynisch toejuichen dat we gewonnen hebben. Maar volgens het principe dat je sarcasme met sarcasme moet bestrijden lopen wij juichend met de handen in de lucht door de groep en ik vraag nog of ze een handtekening willen. Het pad wordt hier breder en dus komen ze ons vervolgens met veel misbaar voorbij....om vervolgens op het asfaltweggetje op de col te moeten stilstaan omdat ze niet weten waar ze heen moeten. Waar we ze dus weer voorbij lopen.
Heuveltje op maar weer en afdalen naar Col du Herrenberg waar we de GR5 vanuit Mittlach weer oppikken. Het gras is hier wel erg mooi groen en vlak en dus wordt het tijd voor een korte pauze. De mountainbikers zien we niet meer, dus die zullen wel ergens anders heen gegaan zijn. Nadeel van een pauze is dat je daarna wat moeilijk op gang komt, en als je meteen moet beginnen met een klimmetje valt dat dus tegen. Maar afgezien daarvan is het tot de Col du Hahnebrunnen gewoon lekker doorlopen.
Het klimt daarna even naar Breitfirst, maar dat mag geen naam hebben en als we dan het bos uitlopen zien we Le Markstein in de verte liggen. Wel nog een stuk hoger dan waar wij zitten, dus dat belooft weinig goeds. Het valt echter mee en we klimmen rustig door de weides totdat we de Route des Cretes (D430) moeten oversteken. Het is nog best een lus voordat we in Le Markstein zijn, maar nog vóór half 3 zijn we er. We hadden van te voren gezegd dat voor 15 uur aankomen geweldig zou zijn, maar tussen 15 en 16 uur ook prima. Dus....we zijn fantastisch bezig? Nou, dan hebben we wel een lunch verdiend en dus bestellen we op het terras van hotel Wolf 2 flammkuchen die er prima ingaan.
Goed gerust en met gevulde magen gaan we iets na 15 uur weer op pad voor het resterende deel. Tijdens de lunch hebben we besloten om tot Col du Haag rustig te lopen om zo nog wat energie over te houden voor de klim naar de Grand Ballon. We schatten dat we tot aan ons hotel nog 3 uur nodig hebben, dus dat we gaan aankomen om 18 uur. We lopen eerst nog door Le Markstein en verbazen ons over de drukte hier. Maar de drukte is ook net zo snel weer achter ons als dat we er in liepen en zo volgens we weer een smal paadje evenwijdig aan de Route des Cretes. Niks aan de hand hier, rustig glooiend lopen we verder totdat we uiteindelijk de Route des Cretes moeten oversteken om een lusje achterlangs de Storkenkopf te maken. Dit lusje daalt eerst nog (zijn we niet blij mee) en begint dan weer te klimmen. Lupita krijgt hier een krampaanval in haar rechterbeen, net boven de knie, en dat is verrot pijnlijk. Met wat rekken en strekken gaat het beter, maar we lopen nu wel een stuk langzamer. Na het stukje klimmen begint het pad nu weer te dalen totdat er net voor Col du Haag van rechts een bosweg aansluit. Nu begint het serieus te klimmen en we hadden er niet op gerekend dat het nog vóór de Col du Haag al zo steil omhoog zou gaan. Maar ok, we komen piepend en krakend dan toch op Col du Haag aan.
We wilden het rustig aan doen en voor ons gevoel hebben we dat niet echt gedaan, maar toch is het al bijna half zes. Dus snel wat koekjes er in en op naar de top. Het eerste stuk door het weiland gaat best steil omhoog en door de krampproblemen gaan we héél rustig omhoog. We lopen tussen wat bomen door ("bos" is een groot woord) waarna het pad steniger wordt. Maar afgezien daarvan is het best te doen. Ik probeer niet naar rechts te kijken waar de helling steil naar beneden loopt en ik heb al hoogtevrees op een keukentrapje. Gewoon op het pad concentreren. We moeten een flink stuk steenvlakte oversteken en jawel, hier komen dus twee mountainbikers ongecontroleerd naar beneden stuiteren. Met kunst en vliegwerk komen ze tot stilstand zodat we ze omzichtig kunnen passeren op dit erg smalle pad. Wat nou als ze niet hadden kunnen stoppen op dit pad? Met wandelaars en al het ravijn in? Stelletje idioten...
Afijn, we klauteren door en langzamerhand komen er meer mensen op het pad, dus we moeten er bijna zijn. En inderdaad, de top is in zicht en in slechts 30 minuten zijn we van Col du Haag naar de top gelopen. Dus toch wat energie gespaard voor de klim! We schieten wat foto's, genieten nog even van het uitzicht en dalen dan af naar ons hotel. Dat blijkt dichterbij te zijn dan we dachten en zo staan we om half 7 dan toch bij Chalet-hotel du Grand Ballon. We hebben een kamer met gedeelde toilet en douche (die een verdieping lager blijken te zijn dan onze kamer) maar dat mag de pret niet drukken. En met het diner is ook niks mis, behalve dat we moeite hebben om de ogen open te houden....
















Click for larger map