zaterdag 27 mei 2017
| Afstand (km) | 20 km | |||
| Afstand (tijd) | 7 uur | |||
| Stijging / Daling | 0m / 0m | |||
| Verhard / Onverhard | 20% / 80% | |||
| Landschap |
|
|||
| Weer |
 29° 2 Bft
|
|||
|
|
||||
|
De laatste dag van deze wandelweek en eigenlijk vinden we het ook wel weer mooi geweest. Zes dagen achter elkaar wandelen is toch wat veel, liever hadden we een rustdagje tussendoor gehad. We gaan dus ook nu weer op onze gebruikelijke net-na-half-negen weg en als we de deur van het hotel open doen slaat de warmte ons tegemoet. Het is nog zó vroeg en we zitten op dik 1300m hoogte....en het is 24 graden? Oef. Even een klein stukje over de weg voordat we door de weides beginnen af te dalen. We lopen in de zon en er is geen wind, dus ja, het is echt al serieus warm. Bovendien zijn we eigenlijk nog moe van gisteren en ik merk dat vooral de enkels moeite hebben om stabiel recht overeind te blijven. Oppassen dus vandaag want anders ga ik op de laatste dag nog een enkel verzwikken. We steken de asfaltweg over en na een kort rotsig stukje gaan we weer terug de weg over om het bos in te gaan. Dit loopt wel lekker relaxt naar beneden richting de Col de Firstacker. Op de open plek op de col is het pufjeswarm en dus laten we het bankje dat in de zon staat maar even voor wat het is. Het pad gaat toch meteen het bos weer in en een stukje verder vinden we wel een bankje in de schaduw waar we deel 2 van ons ontbijt naar binnen werken. Tot Col Amic blijft het dalen, maar dan moet er toch weer geklommen worden. Eerst over een smal pad tussen de bomen, vol in de zon en erg warm. Nadat we de weg oversteken een hele steile korte klim naar een kasteelruine die volgens ons dus &eecaute;cht de moeite van de klim niet waard is. Vervolgens dalen we net zo vrolijk weer af naar de weg. Hier begint een lang stuk door het bos langs de weg (maar uit het zicht) wat op zich maar weinig klimt, wat niet betekent dat het pad vlak is. Het blijft maar op en neer golven door het bos. En het bos is erg vochtig, wat bij de huidige temperatuur niet fijn is. Maar na wat voelt als een enorm eind lopen komen we op Col du Silberloch bij de grote begraafplaats van de eerste wereldoorlog. Afgezien daarvan is er verder niks hier, dus na een korte stop gaan we verder richting Molkerain. We hebben nauwelijks nog eten bij ons en onze hoop voor lunch is gevestigd op Molkerain. Maar op dit moment lopen we al op onze laatste benen en we moeten toch nog wel een stukje. Maar goed, weer het bos in en deze keer flink omhoog. We passeren de Refuge du Sihlbach en lopen het bos uit. Daar zien we verderop en verder omhoog de Auberge Molkerain. Lunch! Maar eerst moeten we nog over het asfaltweggetje omhoog en dus kruipen we bijna in de bakkende zon langs het asfalt omhoog. Er is een terrasje buiten, maar geen parasols. Maar binnen is het snikheet dus dan toch maar buiten in de zon. Zo iedere paar minuten is er een zuchtje wind om wat te verkoelen maar verder smoren we voornamelijk in ons eigen zweet gaar hier. Maar de lunch mag er zijn: een flink stuk vleesbrood, een hele berg salade en een mandje brood. Dat gaat er in als koek en zo gaan we er wel komen vandaag. De lunch zit wat in de weg het laatste steile stukje omhoog de Molkerain op dus wederom kruipen we omhoog. Maar dan is het ook alleen nog maar afdalen vandaag. En zo gaat het naar beneden door het bos naar Camp Turenne (een kruising in het bos met een monument), Camp des Pyramides (een kruising in het bos zonder monument) en Place des Canaris (nog een kruising). Soms daalt het steiler, soms minder steil. Feit is dat het warm, warm, warm is en dat mijn voeten pijn beginnen te doen van constant maar dalen. Maar eindelijk zien we dan tussen de bomen door de huizen van Thann beneden ons, we zijn er bijna! Bij de ruine van Engelsbourg is de route nog wat omgegooid en lopen we (dus) verkeerd wat ons een extra lusje kost. Jammer dan.... We zijn nu toch van de GR5 af, dus dan kunnen we net zo goed de kortste weg naar de auto zoeken en zo klossen we door de straten van Thann op weg naar het station. En wat fijn, de auto staat er nog! Nu nog de camping in Cernay opzoeken en dan zit het er weer op voor nu. We sluiten onze wandelweek af volgens onze eigen traditie: diner bij de Buffalo Grill. Erg ongezond, maar wel lekker.... Van de zomer gaan we weer verder... |
 |
|||
|
|
||||