dinsdag 4 augustus 2015
| Afstand (km) | 21 km | |||
| Afstand (tijd) | 4.5 uur | |||
| Stijging / Daling | 335m / 340m | |||
| Verhard / Onverhard | 40% / 60% | |||
| Landschap |
|
|||
| Weer |
 21° 3 Bft
|
|||
|
|
||||
|
Zomaar als tussendoortje wordt het vandaag een koele dag met voornamelijk in de middag enige tijd regen. Nou is er vanuit Vic twee keer per dag een bus naar Brin, om 6:25 en om 12:20, en met de verwachte regen in de middag besluiten we dus voor de vroege bus te gaan. En zo staan we dus om kwart over 5 op (jawel!) om iets na 6en met de auto naar de bushalte op de Rue de Metz te rijden. De bus is weer keurig op tijd en we zijn op weg naar Brin. In de bus valt ons al op dat in het zuidwesten de lucht toch wel behoorlijk donker is en als we om 7 uur uit de bus stappen in Brin lijkt de donkere lucht toch wel erg dichtbij. We lopen Brin uit in de richting van Bioncourt en steken de Seille over. De weg buigt naar links en we volgen de weg als ik ineens wakker wordt....we moeten helemaal niet naar Bioncourt! Dus we lopen terug naar de bocht, en inderdaad staat daar een half uitgewist GR5-teken op het hek ter aanduiding dat we rechtdoor de heuvel op hadden gemoeten. Het is maar een klein klimmetje en bovenop kijk ik achterom om te zien of het uitzicht op Brin een foto waard is. Dan valt me op dat de heuvels achter Brin in regen gehuld zijn en dat die regen dus dichterbij komt. We beginnen harder te lopen om dan op z'n minst Attilloncourt te halen voordat het regent, maar met de lange bocht die het pad maakt zal dat nog niet mee gaan vallen. En inderdaad, op een paar honderd meter voor het dorp beginnen de eerste druppels te vallen en tegen de tijd dat we bij de bushalte zijn regent het echt. We gaan in het bushokje staan om eens aan te kijken waar de regen vandaan komt, en of het bij een buitje blijft. De wolken bewegen echter heel langzaam en er lijkt geen zicht op verbetering. Omdat het verder niet koud is besluiten we toch maar verder te gaan zonder regenjas. Vanuit Attilloncourt lopen we via een asfaltweggetje naar Gremecey. Het eerste stukje klimt en we zijn blij dat we geen zweterige regenjas aanhebben. Daarna gaat het vlak en hoewel het gestaag blijft regenen loopt het toch wel lekker zo. Halverwege Gremecey houdt het op maar zachtjes regenen en begint toch wel serieus te hozen. Dan maar de regenjassen aan en zo komen we redelijk verzopen in de stortregen in Gremecey aan. Ook in dit dorp is verder niks te beleven en nat zijn we nou toch, dus gaan we maar gewoon door. Wederom een heuveltje op en dan door de velden richting het bos. Aangezien het nu al een uur regent heb ik weinig hoop dat het bos enige beschutting gaat bieden. En inderdaad: als we het bos in lopen regent het onder de bomen net zo hard als in de velden. Maar het bos brengt ons wel een extraatje: steekvliegen. Er zwermen er continue 2-3 om ons heen en diverse keren moeten we er eentje een mep verkopen om niet gestoken te worden. Bij één van mijn enthousiaste meppen vergeet ik even dat ik een wandelstok in mijn hand heb die dan ook rakelings langs het gezicht van Lupita scheert. Oeps. Pas als we in het bos van de lange open gravelweg af zijn en echt onder de bomen over een bospaadje lopen raken we de steekvliegen kwijt...gelukkig. We lopen nu over een halfovergroeid pad door zeiknatte struiken. Ergens moet er een kruis aan een boom hangen dat op de kaart als markeringspunt is aangegeven, maar wij zien het niet. Na veel draaien en keren door het bos begint de weg te dalen en dat schept weer een nieuw probleem: het pad is van die zachte kleiachtige prut dat niet alleen glad is maar ook zo lekker aan je schoenen blijft plakken. Dus met een klomp klei van een pond aan iedere schoen glibberen we naar beneden het bos uit en de velden weer in. Langzaam wordt het pad wat steniger en raken we de plakklei kwijt. We steken een dalletje over en gaan opnieuw over een smal pad het bos in, gelukkig zonder plakklei hier. Halverwege het bos komt er ineens met veel geraas een hert aangerend over het recht op Lupita af die een meter of 10 voor me loopt. Het hert beseft ineens ook dat er mensen op het pad lopen en gaat haaks naar rechts het bos weer in, Lupita in verbijstering achterlatend. Gezien het gewei hadden we daar geen botsing mee willen hebben! We komen het bos weer uit en lopen langs de rand van een akker, nog altijd in de stromende regen, steken een beekje over en hobbelen zo'n beetje langs de rand van het bos richting de grote weg naar Château-Salins. Als we aan de andere kant van de weg afdalen naar Salonnes begint het eindelijk droog te worden, hoewel de lucht nog wel zwaarbewolkt is. Na Salonne klimt de weg en volgt de route een smal pad waar de struiken zwaar van het water helemaal overheen hangen. Het is dus nogal worstelen om verder te komen, niet in de laatste plaats omdat de meeste struiken doornen hebben waar je zo lekker met je regenjas aan blijft hangen. Maar uiteindelijk dan toch lopen we Vic in. De route loopt tegenwoordig met een boog noordelijk om Vic heen, maar wij lopen gewoon het centrum in aangezien daar onze auto staat. Op het pleintje wringen we de sokken eens uit, gelukkig hebben we droge sokken en schoenen in de auto liggen. Later in de middag breekt dan natuurlijk de zon door; hadden we nou maar de middagbus genomen en 's middags gewandeld. Maar ja, achteraf .... |
       |
|||
|
|
||||
Download track BriVic.gpx