Chapelle-des-Bois - La Cure
 woensdag 8 augustus 2018 		1480 km
Afstand (km) 29 km
Afstand (tijd) 9.5 uur
Stijging / Daling 830m / 780m
Verhard / Onverhard 25% / 75%
Landschap
Weer 26° 2 Bft

Aangezien vandaag een lange dag wordt proberen we het nog een keer en vragen om om 7 uur te ontbijten, en er wordt ons verteld dat dat geen probleem is. Maar de volgende morgen om 7 uur....gebeurt er niet veel. De eigenaren van het hotel hebben zich verslapen en rennen nu rond om het ontbijt klaar te zetten. En dat gaat behoorlijk efficient want we slagen er in om net na 8 uur te vertrekken.
De lucht is grijs en laat weinig ruimte voor de zon om af en toe een straaltje er tussendoor te prikken. De voorspelde onweersbuien zouden vandaag zomaar eens wat eerder kunnen komen dan verwacht. Maar het goede nieuws is natuurlijk dat het vandaag dan koeler is en aangezien we meteen buiten het dorp meteen mogen klimmen is dat wel fijn. Het eerste stukje het dorp uit volgen we een asfaltweggetje steil omhoog totdat we linksaf moeten om ons weer in koe-gebied te begeven. We lopen snel maar stilletjes door het weiland om niet de aandacht van de koeien te trekken en als we iets verderop de rand van het bos bereiken zweten we ons al klem ondanks dat het bewolkt is.
Ineens worden we opgeschrikt door een flinke donderslag en zei ik niet iets over dat het onweer vandaag wel eens wat vroeger zou kunnen beginnen. Ik had niet echt half 9 's ochtends in gedachten toen ik "wat vroeger" zei. De echte klim moet nog beginnen en het is een serieuze klim over een smal geitenpad dat zich omhoog zigzagt. De donderslagen worden luider en we proberen zo snel mogelijk boven te komen voordat het begint te regenen en het pad wel eens glad zou kunnen worden.
We bereiken het hoogste punt terwijl er wat druppels vallen, maar als we vanaf het uitzichtspunt (en wat voor een uitzichtspunt!) naar Chapelle kijken zien we een flinke bui over het dorp trekken terwijl wij letterlijk hoog en droog staan. Eenmaal boven golft het pad op en neer langs de rand van de rotsklif. We volgen nu ook de Frans-Zwitserse grens en aan onze linkerkant zien we wat oude grensstenen. Ondertussen verdwijnt de onweersbui weer net zo snel als het gekomen is en de zon wint alweer terrein.
Het pad blijft maar op en neer gaan terwijl het door het bos kronkelt. We passeren een interessant en indrukwekkend monument ter nagedachtenis aan iedereen die geholpen heeft om Frans-joodse kinderen via de Jura naar Zwitserland te smokkelen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Met dit continue op-en-neer gaande pad gaat het nog een lange dag worden en tegen de tijd dat we de Chemin du Grand Remblai (een houtvesterspad) bereiken zijn we aan een rustpauze toe. We horen wederom het gerommel van onweer in de verte en tijdens onze korte pauze komt het duidelijk dichterbij. Gelukkig blijkt de bosweg aanzienlijk vlakker te zijn dan de paden tot nu toe en als we linksaf slaan op de volgende bosweg (Chemin Neuf) lopen we zelfs over een nagenoeg vlakke gravelweg totaan wat niet meer blijkt te zijn dan een kruising in het bos: Plan des Buchaillers. We horen nog altijd onweer niet zo ver bij ons vandaan, maar het lijkt niet meer dichterbij te komen.
Vanaf hier maakt de gravelweg plaats voor een heuse asfaltweg (die ook weer wat meer golft) en er rijden zowaar ook wat auto's. Gelukkig duurt het niet lang voordat we weer afslaan een gravelweg in op weg naar de volgende kruising in het bos (Plan Pichon) en uiteindelijk naar een kleine noodhut, Chalet Rose. Weer tijd voor een snackpauze aangezien we weer 2 uur hebben gelopen. Het is duidelijk makkelijker lopen nu want in de eerste 2 uur liepen we 4 km en in de tweede 2 uur bijna 8 km.
Als we weglopen van Chalet Rose horen we voor de derde keer vandaag onweer in de verte, maar daar beginnen we al aan te wennen en we vragen ons niet meer af of we zouden moeten schuilen of niet. Het blijft makkelijk lopen door het bos; we halen een eenzame wandelaar uit Zwitserland bij die met een veel te grote rugzak rondloopt. Hij probeert middels een praatje ons bij te houden maar het is een ongelijke strijd aangezien wij alleen maar wat kleding en zo bij ons hebben en raakt hij als snel op achterstand.
De afdaling naar Les Rousses is onregelmatig maar niet echt moeilijk en al snel zijn we bij de eerste huizen van Les Rousses-en-bas. En het heet "en-bas" voor een reden.....want om bij het centrum van Les Rousses te komen moeten we nog een vervelend klimmetje op. En dat halen we bijna....droog bedoel ik. Op het moment dat we het centrum inlopen begint het plotseling met bakken te regen en ook meteen met onweer. Waar al dat water vandaan komt vandaag...? We schuilen onder de luifel van een kledingwinkel tot het drog wordt. Een dame op leeftijd in het gezelschap van een iets jongere dame op leeftijd willen de winkel binnen en maken grapjes dat we zitten te schuilen. Ik leg uit dat we nog 6-7 km moeten lopen naar La Cure en dat toch liever niet in de regen doen. De dames gaan de winkel in en een paar minuten later komt de jongere dame de winkel weer uit om ons te vragen of we een lift willen naar La Cure. Ze moet daar toch heen met de auto dus als we liever een lift hebben dan gaan lopen? Maar we bedanken haar hartelijk voor het aanbod aangezien we toch echt liever gaan lopen. We maken bovendien nog even gebruik van deze verplichte regenpauze door wat cakes van de bakkerijk en 2 blikjes cola gehaald bij een souvenirwinkel naar binnen te werken (zonder het blikje uiteraard).
Eindelijk neemt de regen af en besluiten we weer verder te lopen. We passeren het oude fort van Les Rousses en we zijn weer terug in het bos. Het pad blijft dalen en dat klinkt lekker maar het geeft ook wat zorgen aangezien we weten dat La Cure hoger ligt dan Les Rousses, niet lager. We bereiken na 1.5 uur het laagste punt vanwaar we blijkbaar in de richting van een gite met de naam La Grenotte moeten lopen, want er staat een bordje op ongeveer iedere boom. We volgen een asfaltweggetje en lopen weer de velden in; rustig klimmend richting La Grenotte. We beginnen bijna te denken dat dit nog niet zo slecht is, maar dan moeten we over de toegangsweg van La Grenotte naar de D29 en dat gaat verrot steil omhoog. We zijn blij als we op de hoofdweg aankomen wetend dat het vanaf hier nog maar 1.5 km naar La Cure is.
Het asfalt doet pijn aan de voetzolen en het gaat nog altijd licht omhoog. Dichter bij La Cure klimmen we door een wijkje met flinke huizen om bij een grote rotonde uit te komen waar de D29 uitkomt op de N5. Het is nog maar een paar 100 meter vanaf hier en eindelijk, om bijna 18:00 uur, komen we bij de auto aan. Nou moeten we alleen nog naar de supermarkt (in Les Rousses - hoe teleurstellend om daar in 2 minuten heen te rijden) waarna we de tent opzetten in St.Cergue. Nog maar 1 dag naar het Meer van Geneve....






Klik voor grotere kaart