Dasle - St.Hippolyte
 donderdag 10 augustus 2017 		1260 km
Afstand (km) 27 km
Afstand (tijd) 7.5 uur
Stijging / Daling 880m / 900m
Verhard / Onverhard 40% / 60%
Landschap
Weer → 22° 2 Bft

De eerste echte Jura dag en we hebben er zin in! Na de knieproblemen van vorige week en de proefwandeling van 7 km gisteren hebben we er vertrouwen in dat het goed zal gaan vandaag. Het heeft de hele nacht geregend en vanochtend toen we opstonden regende het nog altijd. Maar na een autorit van 50 minuten naar St. Hippolyte en de bus naar Montbeliard zagen we al dat de bewolking brak en na een lange busrit naar Dasle wordt het gewoon droog. Prima!
Voor de verandering gaan we vanuit Dasle niet meteen steil omhoog. Niet dat het vlak is, maar gewoon rustig stijgend door de weilanden. Het pad is wat modderig, maar dat is niet echt een verrassing. Vandoncourt is snel bereikt en het eerste echte klimmetje (van de 3 in totaal) dient zich aan. Langs een beekje gaat het omhoog naar een prachtige natuurlijke rotsbrug: Pont de Sarrazin. Daar houdt de toeristische route op en het laatste stukje omhoog is een glibberig pad met een paar zigzagjes.
Eenmaal boven krijgen we een halverharde bosweg en dat is wel zo handig omdat dat tenminste niet modderig is. De weg is nagenoeg vlak en ook behoorlijk recht dus dat loopt lekker door. Tot nu toe liepen we nog in onze regenjassen voor het geval een windvlaag een flinke hoeveelheid water uit de bomen zou schudden. Maar dat gebeurt niet en als we het bos uitlopen besluiten we de regenjassen maar uit te trekken. We lopen nu de velden in waar de halverharde weg langzaam een smalle asfaltweg wordt totdat we op de grotere D148 uitkomen. Langs deze weg komen we in Abbévillers dat we ook net zo snel weer verlaten.
Het dorp uit gaat de weg langzaam naar beneden en wordt weer een gravelweg. Bij de rand van het bos wordt de afdaling serieus en het pad wordt rotsiger. Helaas zijn de rotsen spekglad en dus is het glibberen en glijden naar de vallei van de Doue. Hier krijgen we even rust doordat we nu over een onverharde weg naar La Papeterie lopen, niet veel meer dan een restaurant dat duidelijk nog niet open is.
Klimmetje nummer 2 is nu aan de beurt: een steil en behoorlijk recht pad richting de Frans-Zwiterse grens. Het eerst deel van de klim is bospad met nogal wat los gesteente en best te doen. Het laatste stuk naar de grens is kale rots en wederom erg glad. En bij de grens is niet eens het hoogste punt: de GR5 draait naar rechts om de grens te volgen en klimt vrolijk nog even door. Op het hoogste punt is er zowaar een grensovergang. Het stelt niks voor: een smalle weg (asfalt in Zwitserland, onverhard in Frankrijk - toeval?) met een bord dat iedereen die hier de grens passeer in bezit moet zijn van geldige papieren en geen belastbare goederen mag meenemen. Dat is het....
Het pad daalt nu weer door een dalletje. Er liggen wat bomen over de weg die een uitdaging vormen, maar het loopt wel lekker. Jammer dan, want ineens moeten we linksaf het dalletje uit over een hele lange trap tegen de steile helling op. Waarom nou toch? We worstelen omhoog en blijft wat op en neer golven. Op een bepaald stuk worden we geacht ons tussen braamstruiken en prikkeldraad door te worstelen wat bijna onmogelijk is. We mopperen nog wat door, maar uiteindelijk lopen we weer in het bos en is het pad een stuk makkelijker.
De route verlaat de grens weer en we moeten een weiland oversteken. Gelukkig zonder koeien deze keer. Na het weiland lopen we langzaam dalend via een kleine asfaltweg Villars-lès-Blamont in. We zigzaggen wat door het dorp en maken ons op voor de derde klim van de dag (de trap langs de grens was even niet op gerekend) naar Mont Lomont. Het eerste stuk is over een bestaande asfaltweg, waarna we verder gaan over een bospad. De klim is niet zo moeilijk en eenmaal boven passeren we een uitzichtspunt, maar ook de restanten van een laat 19e eeuws verdegingswerk dat nog gebruikt is in de eerste wereldoorlog.
We blijven boven over Mont Lomont lopen tot waar de GR5 samenkomt met de Grand Traversee du Jura (GTJ). Hier daalt de weg even om vervolgens weer te klimmen richting een boerderij, en daarna dalen we weer. Pas het laatste stukje naar Chamesol gaat het flink naar beneden en nu begint toch mijn linkerknie weer op te spelen. Tot zover ging alles prima, maar vooral het steile stuk door Chamesol is pijnlijk. Na het dorp gaat het weer even vlak tot aan de D121 die we oversteken. Over een pad lopen we richting het bos en in het bos gaat het weer flink naar beneden over een stenig pad de vallei van de Doubs in. Ik probeer op allerlei manier te lopen (met gestrekt linkerbeen, of juist niet) om de pijn wat te verlichten, maar het helpt niet echt. Gelukkig komen we heelhuids in St.Hippolyte aan waar we over een vlakkere asfaltweg lopen. En vlakker lopen gaat prima....
We verlaten de GR5 om naar het postkantoor naast de brug te lopen, daar staat immers onze auto geparkeerd. Het is bijna 8 uur 's avonds nu en we moeten nog terug naar Morteau waar onze tent staat.


Klik voor grotere kaart